HIER VERREES MIJN PHOENIX UIT ZIJN AS

De idylle wordt op 7 december 1941 wreed verstoord. Op die dag vallen de Japanners Pearl Harbour aan. In een zee van bommen en vuur laten ruim 2.400 Amerikanen het leven. Bijna 1.300 raken gewond. Elaine weet meteen wat Carman denkt: hij gaat paratrooper worden. Dat is een nieuwe tak van sport, spannend en stoer, maar ook heel gevaarlijk. Daarom betaalt het ook goed, en geld kunnen Elaine en Carman goed gebruiken. In 1944 is Carman er klaar voor.

Spijt

Elaine verstijft als hij aankondigt naar New York te gaan en vandaar op missie naar Engeland. Zij wil hem tegenhouden. ‘Je hebt me zelf verteld hoe klein je kansen zijn,’ snikt ze. Dan wordt ze boos, maakt ruzie. Maar Carman gaat. Elaine krijgt zo’n vreselijke spijt. Wat heb ik gedaan? En wat als ik hem nooit meer terugzie? Ze reist naar New York. Wanhopig rent ze door de stad, en ze vindt hem. Vlak voor vertrek naar Engeland sluit ze hem in haar armen.

Ze krijgt veel brieven. Daarom weet ze dat meer dan duizend vliegtuigen vanuit Engeland zijn opgestegen voor Operatie Market Garden. En dat Carman met zijn 501 Parachute Infantery Regiment is geland in Eerde, een gehuchtje ergens in Nederland. Daar helpt hij een paar bruggen te veroveren. Brief na brief krijgt ze. Tot er opeens een van haarzelf terugkomt. Op de envelop staat onder de handtekening van de commandant een rood omrande stempel: overleden, 24 september 1944.

Munitie

Ruim zestig jaar later, in 2006, is Elaine Smith voor het eerst in Eerde. Daar hoort ze van bewoners wat er is gebeurd. In opdracht heeft Carman samen met enkele kameraden een vrachtwagen vol munitie gehaald en het dorp ingereden. Hij weet niet dat hij in het vizier is van een Duitse tank. Terwijl hij even later bovenop de wagen staat om de munitie af te werpen, lost de tank een schot. Een voltreffer. Alles vliegt met een luide knal de lucht in. Zes man zijn op slag dood. Van Carman is helemaal niets meer over. Hij krijgt nooit een graf.

Elaine is ontredderd. ‘Maar ik ben ook blij dat Carman de dood niet in de ogen heeft hoeven zien.’ Ze heeft bloemen bij zich. Op de plek waar Carman sneuvelde ziet zij kinderen spelen. Haar verdriet maakt nu plaats voor dankbaarheid. ‘Voor jullie heeft hij het gedaan. Daar ben ik zo blij om.’ Ze vraagt hen ieder een bloem aan te nemen. Zelf houdt ze de laatste, een roos. ‘Die is voor thuis, voor bij de foto van Carman.’ In Eerde begint voor Elaine, 42 jaar na dato, een nieuw hoofdstuk. ‘Hier is mijn “phoenix” uit zijn as herrezen.’

Elaine Smith bezocht Eerde daarna nog enkele malen tijdens de jaarlijkse herdenking van de bevrijding. Kwetsbaar en op hoge leeftijd sprak zij indrukwekkend de mensen toe. Elaine overleed in 2011. Haar verloofde Carman liet enkel zijn naam achter in Margraten, in The Wall of the Missing. Het liefdespaar wordt tot in lengte van jaren geëerd in het Geronimo museum in de Eerdse Molen.