GEGIJZELD IN BOSSEN VOL MUNITIE

Locatie
Kaatsheuvel, in de bossen

Landschapsobject
Monument

Schrijver
Birgit Barten

Voor Ed Post (81) ligt een luchtfoto van Kaatsheuvel op tafel. Met zijn vinger wijst hij aan waar hij is opgegroeid. Hij legt uit dat hij als kind wel eens speelde in de bossen bij Kaatsheuvel. In de Tweede Wereldoorlog was een gedeelte echter een opslagplaats voor munitie, van kogels tot bommen. 5 september 1944 was een dag waarop de geallieerden Brabant leken te gaan bevrijden. Later werd deze dag Dolle Dinsdag genoemd omdat toen veel NSB-ers en collaborateurs het hazenpad kozen. Het bosgebied waarbij Post opgroeide, lag nog vol met munitie. De Duitsers sloegen op de vlucht en konden niet alles laten meenemen. Laten liggen was geen optie, dan lieten ze het achter voor de geallieerden. ”Ze hebben alles de lucht in laten vliegen. Het was een gigantische ontploffing. Met het gevolg dat door de luchtdruk in een omtrek van meer dan 2 km alle ruiten waren gesprongen.’’

De vader van Ed Post had een schuilkelder gemaakt, het was een gegraven gat bedekt met deuren en grond. Na de ontploffing was de schuilkelder niet meer te herkennen.
‘’Helemaal weggevaagd, het was onvoorstelbaar’’, herinnert Ed Post zich.

‘’Dat was nog maar het begin’’, vertelt Post. Om de winter door te komen ging Ed Post met zijn vader en zusje de bossen in om hout te sprokkelen. ‘’Het werd een heel strenge winter, maar dat wisten we van tevoren nog niet.’’ Het was nog maar september. De drie liepen in het bos met een krui­wagen en een hakbijl. ‘Plots bleek dat we omsingeld waren door Duitse soldaten. Achter enkele bomen kwamen drie gespannen gezichten van Duitse soldaten tevoorschijn. Met hun geweren dreven zij Ed, zijn vader en zijn zus naar een heuvel midden in het bos. ‘’We waren met ongeveer twintig man gegijzeld. Ik weet nog precies waar het was’’, vertelt Post terwijl hij de locatie aanwijst. “We hebben twee uur met onze handen omhoog moeten staan.’’ Er was duidelijk te zien dat het zusje van Post moe was na twee uur lang met haar handen in de lucht te hebben gestaan. Een van de gegijzelden sprak een beetje Duits en vroeg of het kind haar handen niet meer hoog hoefde te houden. ‘’Ik heb het nog heel vaak voor me gezien’’, vertelt Post. Met een zware mitrailleur vloog een van de militairen op het zusje en schreeuwde ‘hoger, hoger!’. Het was zo beangstigend. Je kon niets, je staat daar en het is maar afwachten. De Duitsers waren in paniek natuurlijk.’’ Post realiseert zich ook dat hij en zijn zusje dit heel anders hebben ervaren dan zijn ouders. ‘’Kinderen ervaren dit als avontuur, toch was dit geen avontuur kwamen we achter.’’ Er had maar een vliegtuig moeten overvliegen en het was genoeg geweest om een geweer af te vuren.

Opeens werd alles opgeheven en liepen alle Duitsers weg. ‘’Plots waren ze allen weg’’. Ze hebben niet gezegd dat we mochten gaan. ‘’Blijkbaar waren er vijanden in zicht, dat was de reden dat ze zijn gevlucht.’’

Over de oorlog werd niet vaak gepraat. Post heeft zijn eigen kinderen pas decennia later verteld over wat hij als kind meemaakte in de oorlog. Hij maakte een schilderij over wat er was gebeurd. In het landschap van Kaatsheuvel, waar vroeger de MAST was, zijn kraters nog duidelijk zichtbaar.

 

 

https://youtu.be/2wwoTPZtfig